Mijn 30 boeken van 2020

***
Klein boekje, niet heel baanbrekend maar wel een praktische checklist om kwaliteit van offertes te verbeteren.

*
Dit boek had ik al op zo veel lijstjes gezien… de verwachtingen waren dus hoog. Maar zijn totaal niet ingelost.
Rachel Hollis noemt zichzelf constant “a good Christian girl” waardoor ze een afstand creëert met elke lezer die zich anders definieert. Op vlak van alcohol drinken, zelfbeeld en body positivity, psychische gezondheid, etc. maakt haar brein vreemde sprongen. En elke min of meer zinnige “raad” die ze aanbiedt, is een flauw afkooksel van andere boeken uit het genre. Geen aanrader dus…

***

*****
Heel vlot te lezen, knap vormgegeven en met handige tips – voor beginners en gevorderden. Must-read als je doelen wil bereiken met Instagram!

***
Niet 100% aangepast op de Belgische wetgeving, maar toch handig om een paar psychologische trucjes te gebruiken.

****
Handig overzicht van schrijftips dat ik vooral als naslagwerk zal gebruiken bij het voorbereiden van cursussen. Grotendeels herhaling van adviezen die ik al kende, maar toch ook nog een paar dingen bijgeleerd. Ook grappig dat technieken die ik zelf gebruikte, blijkbaar een specifieke naam hebben (zoals “the ugly first draft”). Het boek is intussen wel wat verouderd en kan een update van voorbeelden en tools gebruiken (boek uit 2014, ik las het in april 2020)..

****
Mooie inzichten in hoe het was om eerste zwarte First Lady te zijn, maar vooral ook op als vrouw eigen ambities opzij te zetten, wanneer die van je man meer impact hebben.

Maar ook: hoe ambities als man of als vrouw -en vooral als mama- niet gelijk lopen: “Part-time work was meant to give me more Freedom, but mostly it left me feeling as if I were only half doing everything, that all the lines in my life had been blurred. Meanwhile, it seemed that Barack had hardly missed a stride”

Michelle Robinson moest er heel hard aan wennen om in de spotlights te staan en je merkt duidelijk dat ze gefrustreerd was over de focus van de media op de kleren die ze aan had in plaats van wat ze zei, dacht en deed:
“I wore a sleeveless aubergine dress to for my official White House photo, and suddenly my arms were making headlines”

Soms is het in dit boek wat te veel propaganda en te veel focus op wat ze als FLOTUS heeft proberen bereiken. Maar meestal was het een genuanceerde inkijk in een opmerkelijk leven.

Wat me vooral zal bijblijven? Het stuk over hoe ze The White House doorgaf aan “the Trumps: “Barack and I walked out of the White House for the last time on January 20, 2017, accompanying Donald and Melania Trump to the inauguration ceremony. (…) What I knew from working in professional environments is that sameness breeds more sameness, until you make a thoughtfull effort to counteract it. Looking around at the threehundred people sitting on stage that morning, the esteemed guests of the incoming president, it felt apparent to me that in the new White House, this effort wasn’t likely to be made. (…) I stopped even trying to smile.

*
Gevaarlijk boek vol victim blaming.

Dit boek was mij door meerdere mensen aangeraden, dus hoewel het mij qua korte inhoud en layout niet aansprak, ben ik het toch gaan lezen.
Maar ik had beter naar mijn intuïtie geluisterd, want de inhoud maakte mij af en toe echt kwaad.

Wat Louise Hay vertelt over het “kiezen van je eigen gedachten”. Daar kan ik nog inkomen. Al ben ik meer fan van de manier waarop Brooke Castillo dat beschrijft en er mee omgaat.
Wat me vooral stoorde aan “Je kunt je leven helen” is de constante victim blaming en het gevaarlijke simplisme waarmee ze spreekt over ziektes zoals kanker, aids, blindheid,…

Homoseksuelen zouden aids “gecreëerd” hebben door hun constante schuldgevoel – que? Als je een fysiek probleem hebt, dan is dit altijd omdat je mentale en fysieke weerbaarheid niet goed is, en dat je zelf de gedachten hebt gekozen die de ziekte veroorzaken.
Aangeboren afwijking? Da’s je eigen schuld, want jij hebt je ouders gekozen.

Geen aanrader dus.

***
Een beetje gemengde gevoelens over dit boek… Sommige stukken houden steek, zoals “Mild zijn is begrip tonen en uitzoeken van waar iets komt. Bij ongewenst gedrag merken dat dit slechts topje van de ijsberg is en dat er een behoefte onder ligt. Erken de gevoelens, ga op zoek naar behoefte”

Maar soms vond ik het allemaal wat moeilijk en contra-intuïtief, bijvoorbeeld als het gaat over al dan niet straffen en belonen. Wat Nina mouton vertelt is dat we ons te veel laten leiden door wat we denken dat anderen verwachten en wat we zelf als kind hebben gekregen. Maar zonder een concreet voorbeeld in je eigen omgeving, of zonder je effectief te laten coachen, lijkt het mij moeilijk om alle tips volgen, en ook wel wat risicovol.

Daarnaast was het boek soms ook moeilijk leesbaar. Zinsconstructies klopten niet 100% en het leek alsof het boek een extra rondje eindredactie kon gebruiken.

Dit boek lezen was geen waste of time, maar ook niet mijn grootste aanrader.

*****
Heel concreet boek, met sprekende voorbeelden en een duidelijk stappenplan.
Vooral te gebruiken ná het uitwerken van je “why”, je buyer persona, customer journey,…
Je moet eerst goed weten wat je wil doen, waarom en voor wie. De stappen van Storybrand helpen vooral om je boodschap goed te verpakken. Zodat je ideale klant snapt waar je het over hebt en weet hoe jouw dienst of product voor transformatie kan zorgen.

**
Ik denk wat mijn verwachtingen wat hoog gespannen waren. Of misschien had ik in de podcast Werk&Leven al de belangrijkste dingen meegekregen? In ieder geval kon het mij niet super hard omverblazen. Schrijfstijl (of vertaling) was niet top. Het enige wat ik wel de moeite vond, was de illustratie op de cover.

****
Een boek met tips om te doen waar ik naar streef: een company of one, een manier om je vaardigheden in te zetten en mensen/bedrijven te helpen en daar een gezond bedrijf mee uit te bouwen. Door te focussen op het beter maken van je bedrijf, niet groter, vermijd je dat je ten prooi valt aan “the beast”. En vooral ook: je zet bedrijf in zodat het je helpt om een leven te bouwen dat je wil.
Veel interessante invalshoeken en strategiën om uit te proberen in je eigen bedrijf.
Er zat wel hier en daar wat veel herhaling in, een goeie eindredacteur zou het boekje kunnen halveren zonder de essentie te verliezen. Ook jammer dat vaak als “companies of one” voorbeelden werden gebruikt die intussen wel heel grote bedrijven zijn, zoals Hootsuite, Buffer, etc.

***

*****
Een boek waarvan ik spijt had dat het zo snel uit was. Niet dat ik wou dat Dalilla nóg meer verhalen over racisme kon opsommen. Wat zij heeft meegemaakt in haar jeugd (en nu soms nog steeds) dat hou je niet voor mogelijk.
Ik denk dat het ook het “herkenbare moederschap” is, dat me aanspreekt in dit boek. De wil om je kind als zelfstandig maar ook empathisch en sterk persoon op te voeden. Terwijl hij toch ook eigenlijk zijn eigen weg moet zoeken.
Dalila hoopt dat Cooper niet dezelfde dingen moet ondergaan dan zij, en dat hoop ik met haar mee. Benieuwd om meer van Dalilla Hermans te lezen!

****

Krachtige getuigenis van het einde van WOII. Niet vanuit het perspectief van een of andere generaal, ook niet vanuit de Joodse slachtoffers. Wel een rauw verslag van een Duitse vrouw die tussen april en juli 1945 haar meest persoonlijke gedachten en gevoelens op papier heeft gezet. Gelezen tijdens mijn laatste pre-lockdown tripje – in Berlijn.

“De door mannen beheerste nazi-wereld, die de sterke man verheerlijkt, wankelt en daarmee ook de mythe ‘man’. In eerdere oorlogen konden mannen er prat op gaan dat het doden en het gedood worden voor het vaderland hun privilege was. Tegenwoordig overkomt dat ons, vrouwen, ook. Dat verandert ons, maakt ons venijnig. Aan het einde van deze oorlog komt bij de vele andere nederlagen ook de nederlaag van de mannen als geslacht.”

***
Ik dacht dat dit boek een grotere impact ging hebben. Maar ondanks (of misschien omdat) de situatie dicht tegen mijn eigen leven zit, kon in niet helemaal in het verhaal komen. Er zitten mooie zinnen in, maar het leek mij soms iets te geforceerd geschreven.
Geen slecht boek – de auteur kan wel schrijven – maar niet echt mijn ding.

*****

***
Mooi geschreven, maar de karakters konden mij niet echt vastgrijpen. Misschien heb ik er iets te lang over gedaan en had ik het verhaal in een keer moeten lezen. Of misschien lagen de persoonlijkheden te ver van mij?

*****
Krachtig boek. In het begin even wennen aan de lange en soms krullerige zinsconstructies, maar na een tijdje heb je het wel door. Net zoals de auteur schrijft dat er voor musea een soort van “ingangsexamen” zou moeten komen, is zijn schrijfstijl een drempel zodat enkel wie het echt graag genoeg wil, het verhaal krijgt. Het is een mix van Dan Brown – meets Herman Brusselmans – meets een filosofisch werk over toerisme. Het boek deed mij nadenken over professionele ambities, reizen, relaties en het verval/de toekomst van Europa. Lees het.

****
#1 Vlot boek met leuke sprongen in tijd en ruimte (van hedendaags Genève naar het Brazilië van 3 generaties terug, via Parijs). Zodat ik toch een beetje het gevoel kreeg dat ik op reis was tijdens deze lockdown. Benieuwd naar de verhalen van de andere zussen.

Ik las ook nummer 2, 3, 4, 5 en 6.

***

Ik had graag geschreven dat ik het een fantastisch boek vind, want ik vond “Brief aan Cooper en de wereld” heel aangrijpend en volg de schrijfster ook graag op sociale media. Helaas was ik niet echt overtuigd door dit boek. Ik werd er niet echt in meegezogen.

Het verhaal had iets te veel sprongen tussen tijd en karakters, net wanneer je er wat in komt, springt het weer weg. Het voelde voor mij ook iets te hard als een poging om “modern” en jong te klinken. Misschien is het eerder bedoeld als jeugdboek?

Langs de andere kant vind ik het wel belangrijk dat deze verhalen over racisme de kans krijgen om door veel mensen gelezen te worden. Ook al is het een fictief verhaal, de stukken over bedreigingen, angst en vooroordelen zijn volgens mij wel waarheidsgetrouw. Ik ga zeker nog haar meest recente boek over racisme lezen, maar ik denk dat ik het bij deze schrijfster liever op non-fictie hou

****

**
Het startte als een flauwe – een beetje kinderlijke – telenovelle, maar werd daarna wel wat boeiender en grappiger. Het einde vond ik nogal abrupt. Maar over het algemeen perfect als vakantielectuur om even je verstand op nul te zetten.

Op de leeslijst voor 2021

Dit boek is al 2 keer in de post kwijt geraakt. Ik hoop dus dat ik er in 2021 eindelijk eens in zal kunnen beginnen lezen.